Ur. w Jekaterynosławiu, od 1919 w Warszawie, gdzie od 1936 studiował na ASP w pracowni F. Kowarskiego (dyplom 1948), a w 1937 uczestniczył w wystawie sztuki religijnej. Zmagał się z niedostatkiem, zaprzyjaźniony z F. Podobińskim, razem prowadzili prace konserwatorskie w kościołach. Wojna zastała go przy kościele w Komarowie. Spędził tam większość okupacji, kilkakrotnie przebywał też w Warszawie. Prowadził prace konserwatorskie w kościołach (Wożuczyn, Wysokie, Komarów), zajmował się doraźnie pracami plastycznymi, malował zarobkowo. Był więziony na Pawiaku, ciężko ranny w powstaniu warszawskim jako cywil (dobijają wszystkich, kto daje oznaki życia, udaję trupa, potem łapią nas Węgrzy. Po raz drugi prowadzą pod ścianę, wykorzystuję moment nieuwagi uciekam).
W V 1945 przybył z Komarowa do Zamościa i współtworzył tu prywatną 2-letnią szkołę sztuk plastycznych (późniejsze PLSP), w której uczono m.in. tkactwa i technik malarstwa ściennego (z mojej szkoły - mówił - wyjść musi nie artysta, lecz przygotowany do życia rzemieślnik), kierował nią do 1 XII 1947, uczył do końca roku szkolnego 1948/49, zasłużył się jako pedagog troszczący się o poziom artystyczny szkoły i animator życia plastycznego w mieście, podejmował prace reklamowe i scenograficzne.
Od 1950 uczył w lubelskim PLSP i na dobre zajął się twórczością, był m.in. w grupie artystów zaangażowanych przy dekoracji fasad kamienic staromiejskich. W 1959 zamieszkał w Podkowie Leśnej, gdzie tworzył do końca życia. W wystawach brał udział od 1946 (Warszawa), później w Lublinie (1948, 1949, 1950, 1951, 1957) i tamże w 1956 w pierwsza wystawa indywidualna. Wystawiał z kilkoma artystami Lubelszczyzny podczas ogólnop. wystawy zimowej (Pokój 1952). W okręgowych wystawach warszawskich uczestniczył od 1958 (Płoty). Do wystawy indywidualnej wystawy jego obrazów doszło w 1981 (Warszawa), obrazów i mebli artystycznych w 2017 (Podkowa Leśna).
Uprawiał twórczość różnorodną pod względem tematycznym, stylistycznym i technik malarskich. Zajmował się malarstwem sztalugowym i ściennym, grafiką ale także i rzeźbą, tematem były kompozycje figuralne, pejzaż, portret, martwa natura. W l. 50. w jego twórczości pojawiały się najpierw cechy sztuki realistycznej, później kubistycznej, socrealistycznej, surrealistycznej. W 1957 odnotowano, że kontynuował swoje surrealistyczno-ekspresjonistyczne wizje, korzystając z form malarstwa 20 i 30. lat XX wieku. Jego drugą pasją stał się wybudowany na pocz. l. 70-tych dom, jego niezwykły wystrój, to pracowicie, troskliwie i bogato rzeźbione przez niego meble, sprzęty, schody, kasetony, plafony, elementy otoczenia, także na zewnątrz domu (jeden z artykułów o nim zatytułowano Benedyktyn z Podkowy Leśnej).
Jest autorem oryginalnej Drogi Krzyżowej (1948), figury św. Antoniego (drewno lipowe, 1946) i feretronu (rzeźbiony św. Stanisław Kostka i św. Antoni) w zamojskim kościele św. Krzyża oraz rzeźby nagrobnej na zamojskim cmentarzu (anioł, grób J. Śmiecha). Prowadził w 1936-49 Notatnik - dziennik. Jego obszerną trzyczęściową biografię opublikowała w "ZKK" (2012, 2013) E. Gnyp.
* O Pakulskim - zapoznawał zamościan z bardziej wyrafinowaną problematyką, określaną tytułami takich publicznych odczytów, jak "Nowe kierunki w malarstwie i wynikłe stąd nieporozumienia" (!), "Oczy, które patrzą, a nie widzą", "Sztuka a życie". Ile osób przyciągały te wykłady, nie wiadomo. Ważniejsze przecież, że w prowincjonalnym mieście, zaraz po wojnie coś takiego w ogóle się odbywało.
* W Zamościu zamieszkał najpierw w czworakach nieopodal cmentarza prawosławnego, kolejno w budynku kina, na III (?) piętrze kamienicy przy ul. Staszica (obrzydliwe mieszkanie na poddaszu), na ul. Lwowskiej w domu rodziny dr Kozłowskiego (ul. Orlicz-Dreszera), a od 1947 w kamienicy ul. Kołłątaja 2 (wg księgi meld. do Lublina 15 IX 1949).
* Prace zauważane podczas okręgowych i krajowych wystaw, 1952 - "Chłop w dybach" (interesujący eksperyment), 1955 - "Pokój" (bliski surrealizmowi), "Dzieciństwo" (wstrząsający protest przeciwko wojnie i bombie atomowej, wyrażony językiem najbardziej lapidarnym i klarownym, operującym kontrastami wielkich płaszczyzn barwnych w zimnej, naelektryzowanej w bezruchu postaci), "Drogi" (droga o fakturze nieco przestylizowanej i ślicznie malowany, zupełnie płasko i dekoracyjnie krajobraz z dziesiątkami fabryk), 1956 - Ekspresjonista, jego obraz "Pijawki" wg młodszych malarz najlepszy na wystawie. ("Kamena"), 1957 - "Klub" i "Sumienie" (duża siła ekspresji i oddziaływania na widza).
* W XI 1951 na wystawie okręgowej przedstawił obrazy olejne: Rynek w Kazimierzu, Portret żony i Martwą naturę.
* Podstawą działalności twórczej są tezy filozoficzne - mówi chętnie o swoich obrazach - o istnieniu rzeczywistości nadrealnej. Twórca wprowadza nas w atmosferę niezwykłości i fantastyki, w sferę surrealizmu, nie poprzez sielskie doliny i łąki, ale poprzez klarowne konstrukcje fragmentów architektonicznych, gdzie żyje człowiek wplątany w mechanizmy ograniczeń i skrępowań, próbujący się z tego wyzwolić. (z katalogu wystawy w 1981).