Pochodziła z Lublina (z domu Wyszyńska), gdzie ukończyła gimnazjum i do 1918 (z 2-letnią przerwą - Strzyżów) mieszkała. Od 1903 związana z oświatą, m.in. prowadziła kursy dla robotników, założyła szkołę polską, uczyła historii i języka polskiego w znanym lubelskim gimnazjum handlowym. W 1918 otrzymała zadanie zorganizowania żeńskiego Seminarium Nauczycielskiego w Zamościu (1920-29 dyrektorka). Była również w 1919-20 przełożoną gimnazjum żeńskiego (z-ca dyrektora gimnazjów).
Należała do czołowych postaci życia społecznego i towarzyskiego w Zamościu lat 20. Pierwszy odczyt wygłosiła tu już w 1916 (rocznica wymarszu Kadrowej). Niezwykle gorąco zaangażowała się w sprawę uczczenia W. Łukasińskiego. Stojąc na czele Komitetu Obywatelskiego, doprowadziła do wmurowania pamiątkowej tablicy (1927) i częściowej odbudowy celi. Wiele czasu poświęcała pracy na rzecz najbiedniejszych (dożywianie, opieka zdrowotna, zabawy dla dzieci, "gwiazdki"). Tę działalność traktowała jako ważny obowiązek społeczny, zachowując jednak wyraźną postawę dystansu wobec niższych sfer. Jej zasługą było otwarcie pierwszego przedszkola w mieście. Aktywnie uczestniczyła we wszystkich akcjach, jak zbiórka na powodzian, na łódź podwodną, pomoc żołnierzom; przewodziła komitetem obchodów Tygodnia Lotniczego, Dnia Matki, Tygodnia Dziecka. Działała w PMS i Białym Krzyżu.
Wykładała na kursach, wygłaszała odczyty o tematyce patriotycznej i oświatowej, organizowała uroczystości patriotyczne. Była autorką kilkudziesięciu artykułów i felietonów na łamach miejscowej prasy, poruszających bieżące lokalne sprawy, pisanych charakterystycznym, afektowanym, górnolotnym językiem (m.in. cykl Szlakiem myśli).
W Zamościu była do 1930 (mieszkała w gmachu Akademii w skrzydle płn. z oknami na dziedziniec) i przez pewien czas przebywała u córki w Ameryce. Zajmowała się sprawami repatriantów (w 1922 na czele Powiat. Komitetu Pomocy Powracającym z Rosji), w latach późniejszych emigrantów polskich. Z ramienia Tow. Emigracyjnego pracowała wśród Polonii francuskiej, dotarła do środowisk polskich w Rumunii i na Bałkanach, a ostatnie lata przed wojną spędziła w Brazylii, prowadząc działalność oświatową i patriotyczną w stanie Santa Klara.
Od 1932 mieszkała w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej (przeżyła powstanie warszawskie), a po wojnie w Sopocie u syna. Tam zmarła (pochowana w Lublinie). Miała 5 dzieci, m.in. synów Czesława Kuncewicza i Jerzego Kuncewicza pisarza i polityka, męża pisarki Marii Kuncewiczowej oraz Irenę żonę M. Lepeckiego adiutanta Piłsudskiego. Jej wnukiem był Piotr Kuncewicz (1936-2007) - pisarz, krytyk literacki.