Pochodził ze Lwowa, został w Krakowie dr filozofii, w 1646 powołany na katedrę poezji w Akademii Zamojskiej, następnie przez 14 lat w jej filii w Ołyce. Zarządzał nią, zaangażowany w jej utrzymanie. Od 1652 scholastyk tamtejszej kolegiaty a w 1666 prepozyt infułata. Autor panegiryku na cześć Sobiepana (Kraków 1649), który sam nazwał płodem swego dowcipu. Zm. w Ołyce, tam tablica epitafijna.