Ur. w Klemensowie. Był synem Konstantego i Anieli z Sapiehów. Wykształcenie zdobywał w Anglii, skąd wrócił dopiero po 14 latach (1860). Do Anglii wyjeżdżał również w czasie powstania styczniowego. W 1874 stanął na czele ordynacji. Dużo wysiłku włożył w jej reorganizację, rozbudowę przemysłu, podniesienie kultury rolnej. Nie przejawiał aktywności politycznej (nosił tytuł wielkiego ochmistrza dworu), ale w życiu publicznym uczestniczył aktywnie. Był prezesem Tow. Kredytowego i Tow. Wzajemnego Ubezpieczenia od Ognia, wiceprezesem Zarządu Kolei Terespolskiej, działaczem Tow. Rolniczego, współzałożycielem Muzeum Przemysłu i Rolnictwa, postacią popularną w Warszawie. Wzniósł tam nowy gmach Biblioteki Ordynacji Zamojskiej (1868). Podejmował starania o przeprowadzenie przez Zamość linii kolejowej (1871, 1881). Ożeniony z Marią Potocką (zm. w 1945) miał 3 córki i 3 synów.
Gnębiony długotrwałą chorobą wyjechał do San Remo i tam z końcem roku zmarł. Zwłoki jego przewieziono koleją do Warszawy, gdzie odbyły się uroczystości żałobne, następnie do Rejowca, skąd zaprzężonym w 6 koni karawanem sprowadzone zostały do Kolegiaty i w 2 tygodnie po śmierci spoczęły w jej podziemiach. Jego postać upamiętnia okazały marmurowy nagrobek przedstawiający go na łożu w przedśmiertnej wizji z ukazałą się we śnie zmarłą córeczką Elżbietą (7 l.), która przepowiada mu śmierć. Znajduje się on w Kolegiacie w kaplicy ordynackiej, która jego fundacji zawdzięcza swój obecny wystrój (ołtarz, obrazy, stalle, krata żelazna).


 * Za "Dziennikiem Literackim" z 1860 - nieszczęśliwy, bo wychowany w Londynie, prawie nic po polsku nie mówi - a to co się nauczył, to więcej język myśliwski i stajenny, tak dalece, że będąc w zeszłym roku w Królestwie, wyraził się o jakimś kuzynie, że "miał wielką szkodę, bo padła mu jedna córka".