W czasie I wojny przybył z rodziną, z Moskwy do Zamościa. W 1918 zaciągnął się do polskiej Armii. Od V 1919 był ordynatorem chirurgii szpitala wojskowego, organizując wzorowy oddział na poziomie klinicznym, pracowała tam również jego żona Stefania. Gdy wybuchła wojna uratował życie i zdrowie tysiącom młodych żołnierzy. Pracował tu 15 miesięcy (opisał je w "Lekarzu Wojskowym" nr 27 i 28 z 1921), a przez oddział chirurgiczny przeszło 6421 żołnierzy. Zorganizował stowarzyszenie naukowo-lekarskie na którym wygłosił 12 z 57 odczytów. Operował też w szpitalu miejskim. W 1921 starał się o teren na przeciwko szpitala pod budowę kliniki i domu, później tylko domu, lecz władze odmówiły mu.
Po zwolnieniu ze służby zamieszkał we Lwowie. Był chirurgiem wszechstronnym, uważany jest za ojca chirurgii naczyniowej, przeszczepiał żyły, wprowadzał nowe metody leczenia miażdżycy, wynalazł kilka nowych metod operacyjnych. Był autorem podręczników chirurgii w jęz. polskim i prac naukowych, wykształcił zastęp chirurgów. Wymieniany jest wśród najwybitniejszych chirurgów w dziejach polskiej medycyny.

 * Prawy i twardy charakter. Nadzwyczaj zręczny chirurg - operator o gruntownej wiedzy lekarskiej, wynalazca kilku własnych metod operacyjnych, pracujący stale na polu naukowym. (W. Szafel)