Pierwsze telefony zainstalowało w Zamościu przed 1908 wojsko (między koszarami i Starym Miastem) oraz oddział handlowy Tow. Gospodarstwa Wiejskiego z majątkiem Łabunie. W 1908 koncesję na budowę centrali i sieci telefonicznej dla użytku ogólnego otrzymał Edward Stodołkiewicz. Ustawiono słupy malowane na olejno i zainstalowano pierwsze telefony w magistracie, straży ogniowej, urzędach, rzeźni.
24 III 1908 pomyślnie eksperymentowano z łącznością Lublin - Zamość i Zamość - Trawniki (wykorzystano przewody telegrafu kolejowego), a obywatele miasta wstąpili o taką linię aż do Warszawy. W IV 1911 poinformowano o budowie w najbliższym czasie linii Lubin - Zamość. W 1912 było już 134 abonentów (w Lublinie 474). Prawdopodobnie centrala znajdowała się w poczcie na Nowej Osady, później przy ul. Kościuszki, na piętrze.
Po 1918 Zamość uzyskał połączenie z Warszawą. Przed wojną było w mieście ponad ćwierć tysiąca telefonów. Funkcjonowały 2 łącznice ręczne, sznurowe (po 100 numerów), w ostatnich latach przed wojną trzecią. Nad siecią czuwał Nadzór Telekomunikacyjny (4 teletechników, 5 monterów i 14 robotników) podległy zarządowi w Chełmie. Niemcy zainstalowali w Infułatce (wcześniej na piętrze poczty) centralę automatyczną na 3 powiaty.