Po wojnie kierował Domem Żołnierza (służył w wojsku do 1949), później mieszkał w Domu Czynszowym. Napisał i wyreżyserował rewię wojskową Beczka śmiechu (1948), prowadził konferansjerkę, melodeklamował, uczył też w gimnazjum "propedeutyki". Od 1950 pracował w Zakładzie Energetycznym, od 1952 kierował przyzakładowym teatrem, również m.in. pisząc i wystawiając sztuki (m.in. Pociąg do Marsylii, Ostry dyżur), nawet do 3-4 rocznie. W zakładzie prowadził też zespół mandolinistów, recytator, od 1952 prowadził zakładowy zespół recytatorski.
Popularny w Zamościu. Ukończył kurs kulturalno-oświatowy w ZSRR. W l. 50. był podporą zamojskiego radiowęzła, m.in. autorem satyrycznych gawęd Mówi Antoni Łatka (1956) i lektorem. Był jednym z korespondentów "Sztandaru Ludu". W 1958 wyjechał do Rzeszowa, gdzie również pracował w energetyce. Spoczywa na cmentarzu w Rzeszowie.