Ur. w Woli Łokatowej (pow. Brzeziny), do zgromadzenia Franciszkanek Misjonarek Maryi wstąpiła w 1942 (śluby wieczyste 6 lat później), dyplomowana pielęgniarka. Pracowała w Warszawie, Zamościu (1940-47 i 1949-59, była przełożoną), w międzyczasie w Klemensowie, w 1959-73 kierowała Domem Małego Dziecka w Łabuniach, gdzie zorganizowała 10 miejsc dla samotnych matek, a po przejściu na emeryturę w Dźwirzynie. Od 1999 w Łabuniach. W czasie okupacji należała do najbardziej zasłużonych w dziele ratowania polskich i żydowskich dzieci. Na wniosek ukrywanych w Zamościu obywateli Izraela odebrała przyznany franciszkankom w 1993 medal "Sprawiedliwy wśród narodów świata". W 1997 w Izraelu z aplauzem przyjęto jej wystąpienie na zjeździe ocalonych Żydów (To Ojciec Niebieski, nasz wspólny Ojciec łączy nas i każe sobie pomagać (...) i tylko dlatego ratowaliśmy naszych braci a nie dla korzyści materialnych). O jej zasługach opowiada film dokumentalny Pięć moich matek (TVP, 1998).