Był ostatnim dowódcą garnizonu zamojskiego i 10 pułku kozaków dońskich (od XII 1913). Od 1914 na froncie, pułkiem dowodził do 1915, został generałem majorem, odznaczony krzyżem św. Jerzego. Jest autorem opartej na własnej biografii powieści Od dwugłowego orła do czerwonego znaku (4 t., 12 przekładów), w której znalazł oddźwięk wybuch wojny w 1914 (m.in. jak przyjęto wybuch wojny w Zamościu, o wymarszu z miasta). Znajdujemy też na kartach cytat z następującym charakterystycznym zestawieniem Renaissance - Uniwersum - Biblioteka. O Polakach pisał bardzo serdecznie i ze współczuciem.
W 1937 ukazały się w Paryżu jego wspomnienia poświęcone służbie w Zamościu (60 s.), które w tłumaczeniu ukazały się w 2021 w Zamościu (W przededniu wojny. Z życia pogranicznego garnizonu...). Bardziej znany jest jako kontrrewolucjonista i ataman armii dońskiej oblegającej Carycyn, ofiara stalinowskich czystek. Sam opisany później w powieści Aleksego Tołstoja Chleb. W 1926 nominowany był do literackiej Nagrody Nobla.
* 10 pułk miał skomponować pieśń na cześć generała (Nadleciał orłem skrzydlatym generał major Krasnow. On z pułkiem swoim dziesiątym bije Ojczyzny Wrogów).
