Nie istnieje. Budowany był aż czterokrotnie. Najstarszy ufundowany przez Katarzynę Zamoyską (wzmiankowany w 1620), spalony został przed oblężeniem w 1648, następny z 1699 spłonął w czasie Wojny Północnej. Po raz trzeci, jeszcze raz drewniany z kopułą, powstał w tym samym miejscu (wraz z plebanią i przytułkiem) z fundacji ks. Gruszeckiego w 1714. Posiadał 7 okien, 3 ołtarze (boczne p. w. św. Łukasza i Kleofasa oraz Mateusza, potem św. Jana Kantego i Chrystusa idącego do Emaus), chór z organkiem i aż 23 obrazy. Przy kościele zatrudniono stałego kapelana. Bez remontów, niszczał i w 1793 został rozebrany. Wcześniej ulokowano wokół cmentarz.
W 1793-95 wzniesiono jeszcze raz w tym miejscu (róg traktu lubelskiego i Łanowej), tym razem murowany kościół klasycystyczny proj. Ferdynanda Merksena. Miał kształt rotundy o 7 oknach, z kruchtą, kryty gontem, z i blaszaną kopułą. Stary sprzedano cegielni na opał, na nową hojnie złożyli się - ordynatowa Konstancja (95.725 cegieł i 543 furmanki gruzu z rozwalin pałacu ordynackiego), mieszczanie, duchowieństwo. W ołtarzu głównym z 4 marmoryzowanymi zielono-czerwonymi kolumnami był obraz patronki przed Madonną z Dzieciątkiem (ob. w kościele poreformackim) i jeszcze 2 obrazy wyżej (m.in. św. Anny), zielone cyborium oraz figury Jezusa i Matki Boskiej. W bocznych, także drewnianych, ołtarzach p.w. Matki Boskiej (również zielony) i Pana Jezusa (złoto-srebrny) były m.in. obrazy św. Mikołaja, Józefa i Kajetana z kościoła ormiańskiego (na licytacji z tegoż zakupiono 2 boczne ołtarze i krzyż cynowy). Łącznie miał 4 ołtarze. Od sióstr miłosierdzia kościół otrzymał m.in. ławki dębowe, cyborium i drewniany "pozytyw" przerobiony na 5-głosowe organy, po trynitarzach tomaszowskich dzwon.
Pierwsze nabożeństwo odprawiono w XI 1795 (gości podjęto kawą, biszkoptami i piwem). Kościołem opiekował się ks. Kajetan Derbedroszewicz. Korzystali z niego głównie Austriacy. Posiadał drewniane: dzwonnicę, w 1808 nic nie warty zupełnie szpitalik stary o dwu izbach oraz szopa na sprzęty  w której trupow tymczasowo stawiają.
W 1812 lub wcześniej rozebrany został przez wojsko. Obraz i figury świętych są w obecnym kościele św. Katarzyny. Drewniana figura z kościoła (patronka) stała do poł. l. 50. w kapliczce przy ul. Zamenhofa 16.

 * W 1808 po zlikwidowanym kościele reformatów do kościoła św. Katarzyny przy cmentarzu publicznym przekazano: kredeuszki sprzed ołtarza głównego, katafalk, trumnę i baldachim, przez wzgląd  iż tam nasi zakonnicy  chowali się.