Zwana też Zamoyskich albo Pańską, narożna. Podobnie jak sąsiednią, po drugiej stronie ulicy, projektował Bernardo Morando, tę dla swego rodaka Franciszka Tellaniego (kupiec "zagraniczny", zamawiał dla Zamoyskiego sukno florenckie). Obydwu nie ukończono nawet, a zmieniły już właścicieli. Powstała w 1591-99, pierwszy dom był parterowy, względnie z półpiętrem, w 2 ćw. XVII w. rozbudowany. Później gdy XI 1599 Tellani wyjechał do Krakowa, posesja przeszła w ręce Kanclerza (nazywana potem także Skarbową i Najjaśniejszego Fundatora) i była własnością Zamoyskich do 1657, gdy Jan Sobiepan podarował ją Mikołajowi Podlodowskiemu staroście radomskiemu. Po nim objął dom Jan Tuszyński podstoli żytomierski (k. XVII w.), a wreszcie na pewien czas stała się rezydencją biskupią. Wg niektórych informacji pozostawała nadal w rękach ordynatów (dzierżawiona?).
W 2 ćw. XVIII w. ordynat Tomasz Zamoyski oddał ją za 3 tys. fl. Jakubowi Rossowi (do 1755), później w posiadaniu wdowy Elżbiety de Lensaie I voto Kenigowej, II voto Rossowej, następne córek Elżbiety Geblowej i Thomowej (współwłaścicielki). W 1797 sprzedana Łukaszowi Milczyńskiemu (18 tys. zł), od 1880 Aszera Feldmana, później również Peretzów (mieszkał tu prawdopodobnie przez jakiś czas wybitny pisarz żydowski Icchok Lejb Perec). W 1920 jej współwłaścicielami byli J. Peretz z Feldmanem, a w 1937 z M. Zyssem i Fradkinem, po II wojnie Winiarskich (w l. 60. Anna Winiarska), od których dom wykupiło miasto i wydzierżawiło PPR-owi (1947-49).
Na uwagę zasługuje wnętrze parteru z dwoma  przednimi izbami bez przelotowej sieni, charakterystyczne dla rzadszego typu kamienicy morandowskiej. W obu izbach znajdują się dekoracyjne sklepienia, we wschodniej (pierwotnej sieni) klasztorno-lunetowe o gwiaździstym układzie. W zachodniej jest na sklepieniu płycinowy ornament o takim samym układzie figur, jak w nieco późniejszym prezbiterium kolegiackim. Zachowała się też płycina z trochę zagadkową czerwoną tarczą z brązowymi promieniami na seledynowym tle, opasana delikatną wicią roślinną. Attyka i dekoracje elewacji (fryz okuciowy) powstały na pocz. l. 40-tych. XVII w. W 1745 (data w belce stropowej w izbie od Rynku) restaurowana (otrzymała podniesiony, barokowy dach) i rozbudowana o oficynę od ul. Żeromskiego (mansardowy dach), później w fasadzie oskarpowana.
W 1881, rozebrano, inwentaryzując jednak wcześniej, attykę, jej ślady pozostały w nadbudowanym wówczas piętrze (proj. W. Sienicki). W tyle kamienicy znajduje się zamknięte podwórko z obiegającymi dookoła na I i II piętrze gankami i wejściem do znajdującego się niegdyś w piwnicach Night-Clubu "Royal", ob. kawiarnia-restauracja "Padwa". Przed renowacją zajmował jej miejsce jeden z pierwszych spożywczych sklepów SAM, a od ul. Moranda sklep "Jubiler", teraz "Pożegnanie z Afryką".


* W 1715 brat ordynata Marcin Leopold pisał, że miał na niej zapisane talerów bitych tysiąc.