Zwana też Warterysowską. Pierwszym właścicielem działki był Murat Jakubowicz (1583-89), w 1591 był to nieduży dom parterowy Murata Kerimowicza, po jego śmierci w 1609 ordynat warunkowo przekazuje dom Grekowi Muradowi Omelianowi. Powstała w l. 20. XVII w., jako jedyna w tamtych czasach pozostawała nieprzerwanie prawie 170 lat w posiadaniu jednej rodziny - Ormian Tatułowiczów i ich sukcesorów (ostatnie 30 lat), m.in. Warterysa Tatułowicza znanego w mieście kupca, w swoim czasie najbogatszego w Zamościu (ok. 1670 płacił podatki 14-krotnie wyższe niż sąsiedzi). 
Tatułowiczowie mieszkali zwykle w tylnej, ciągnącej się wzdłuż oficynie, a reprezentacyjne pomieszczenia oddawali w dzierżawę, m.in. Marcinowi Zamoyskiemu za 1500 zł (1686-88), później innym kupcom, exaktorowi Baltazarowi Wandro (1691 3 tys. zł). Z czasem spadkobiercy Tatułowiczów "zagęszczają" kamienicę, która nabiera wielorodzinnego charakteru i zaczyna coraz bardziej podupadać. W 1757 Jan Tatułowicz przekazał dom testamentem Mariannie Czerkasowej i Antoninie Siedleckiej. Grożącą niebezpieczeństwem żyjących kamienicę Czerkasów nabył na licytacji w 1785 burmistrz Antoni Zieliński, który w trakcie gruntownego remontu znalazł ukryty skarb. Wkrótce pojawiają się nowi właściciele: Grzegorz Różycki i Maciej Laskowski, od 1829 Głogowscy, a od 1851 jeden z najbogatszych mieszkańców miasta Leonard Tscherner. Jego spadkobiercom przybywało współwłaścicieli (kolejno  od 1909 Friedmanowie, 1912 Becherowie, 1933 Szpirowie i następni). Po wojnie przez pewien czas wł. Stefana Jawora, później kamienicę upaństwowiono, w l. 60 był w niej internat Technikum Ekonomicznego, ale mieszkali też Czernerowie (1970 Wiktoria).
Jeszcze w 1 ćw. XIX w. była to kamienica piętrowa z wyniosłą attyką (obraz J. Lelewela). W izbach parteru zachowały się listwowe i płycinowe dekoracje sklepień, a w przedniej rzadkie sklepienia żaglasto-lunetowe. Podobnie jak i sklepienie, z przełomu XVI/XVII w. pochodzi skromny portal zwieńczony kartuszem z gmerkiem Kerimowicza, który nie zdołał ukończyć budowy. W fasadzie zachowały się rzygacze attyki (wnęki). Na piętrze wzdłuż ul. Ormiańskiej znajduje się 8 pomieszczeń dostępnych z długiego korytarza i należy żałować, iż po renowacji nie doszło do adaptacji kamienicy na niewielki hotelik. Na parterze w l. 90. był sklep CDN z dywanami i wykładzinami, w 2010-2012 oryginalna księgarnia "Efemeros".