W przewodnikach Kamienica Kinasta (wg nowych badań Jan Kinast nigdy nie mieszkał w niej). W aktach też Angielczykowską, Morusowską i Schreyberowską. Wzniesiona została na przełomie XVI/XVII w., na pustej działce przez kupca Anglika Wilhelma More. Następnym właścicielem Michał Dykauff i kilka pokoleń jego potomków o dość skomplikowanym statusie. Mieszkał w niej Tomasz Ormiński.
Wyróżnia się rzadką w Rynku Wielkim szeroką pięcioosiową fasadą. Dekorowana w 2 ćw. XVII w., z wystroju pozostało jednak niewiele, jedynie bogata sztukatorska dekoracja sklepień (maski i rozety analogiczne jak w Kolegiacie) i podokienny fryz autorstwa Jana Wolffa, wówczas zjednanego na zbudowanie sklepów górnych tak dolnych ze swej - to znaczy Kinasta - materii.
Następne dwa wieki znajdowała się w rękach kolejnychwielu zmieniających się często właścicieli (m.in. Bractwa Różańcowego), aż do 1848, gdy na ponad sto następnych lat znalazła się w posiadaniu Margulesów (przed ostatnią wojną wspólnie z Jabłońskimi). Przez jeszcze dłuższy czas prawie nie ulegała zmianom jej architektura. Dopiero rozbiórka attyki i nadbudowa II piętra w 1878 zasadniczo zmieniła oblicze kamienicy). Przed wojną były w niej sklepy Mordki Kronfelda (tkaniny), Antoniego Jabłońskiego (spożywczy), Zegenów (naczynia i meble oraz czapki), dentystka Estera Pik, przed renowacją motoryzacyjny. Od 2019 sklep z pieczywem Grelów.


  * Po Michale Dykauffie  spadkobiercami byli zasadniczo jego potomkowie: córka Katarzyna i jej mąż Paweł Menganty, potem ich dzieci: Marianna Wesołowska, Kazimierz,  Katarzyna Żuchowska i Elżbieta Miroczyńska, żona Jana. W XVII w. po części należała też do potomków córek  Morów: Doroty Abrekowej, Katarzyny Kinastowej, Urszuli Dykauffowej i Anny I v. Muldorfowej II v. Mirosławskiej (J. Bartkowska)

.