Ur. pod Lubartowem, był m.in. wikriuszem katedralnym, profesorem lubelskiego Seminarium Duchownego, a także od 1879 kanonik kapituły zamojskiej, od 1907 jej prałat scholastyk. Był „badaczem-samotnikiem”. Autor dużej publikacji książkowej Wiadomość o profesorach Akademii Zamojskiej. Rękopis z XVII w. (Warszawa, 1899-1900), pierwszej tak obszernej, rzetelnej i starannie przygotowanej edycji źródłowej z dziejów Zamościa, wysoko ocenionej przez środowisko naukowe.