Po wielkiej renowacji (1975-85) podwórka kamienic na Starym Mieście przestały mieć swój indywidualny charakter. Przede wszystkim zostały oczyszczone wiekowych „naleciałości” i ogromnych zaniedbań. W nowej ahistorycznej aranżacji stały się przestrzeniami publicznymi. Działowe murki z arkadowymi przejściami jedynie symbolicznie zaznaczają granice działek. W odrestaurowanym mieście znalazło się kilkanaście podwórkowych  przestrzeni.
Wyróżniają się, wg nomenklatury renowacyjnej, bloki I, II tj. przyległe do ul. Bazyliańskiej między ulicami Staszica, Grodzką, i Ormiańską oraz XVIII i XIX  między ul. Staszica i Żeromskiego oraz Bazyliańską i Kolegiacką. Łączą nawet do 8 dawnych podwórek. Mają charakter bardziej reprezentacyjny (mała architektura, zieleń) a niektóre stały się nawet częścią staromiejskiej trasy turystycznej (Podwórko Marka Grechuty). Upływ czasu pozytywnie wpływa na dwa kolejne bloki na „osi Bazyliańska”, do których po renowacji wrócili staromiejscy mieszkańcy (VI i VII).
Większość pozostałych, mniejszych już podwórek – jest ogólnodostępna - lecz bardziej praktyczna w wykorzystaniu. Takimi niewielkimi przestrzeniami dysponują po 2 przyrynkowe bloki  wschodnie (IV, V) i zachodnie (XX, XXI), a także bloki X i XII. W  IX  urządzono parkingu przy hotelu. w III miejsca wewnętrzne PLSP i Muzeum, a w XXII zostało nakryte szklanym dachem.
W organizacji przestrzennej „Starówki” należy wymienić jeszcze:
- dziedzińce związane z pałacem, Akademią, ratuszem, synagogą oraz poklasztornymi zespołami bonifratrów i klarysek
- „podwórka-studnie” z pocz. XX w. (Dom Centralny, Gmach Czerskiego, kamienica Czernickich)
- małe ogrody za Infułatką, przy redemptorystach, w przeszłości także za generałówką).
Swoistym fenomenem stał ogródek kwiatowy przy ul. Żeromskiego 11, w ostatnim z oczekujących na renowację bloku staromiejskim.