Posesje staromiejskie złożone są zwykle z reprezentacyjnej zabudowy mieszkalnej i na ich tyłach mniej wystawnej, też mieszkalnej, lub po prostu gospodarczej. Przestrzeń pomiędzy miała charakter ściśle utylitarny, były to podwórka. Z czasem, gdy rosła liczba współwłaścicieli domów, względy funkcjonalne, czy estetyczne zatracały znaczenie. Znikały dzielące posesje murki, zabudowa podwórek stawała się bezładna, doraźna, z komórkami, składzikami, ustępami, gołębnikami, nabierając swoistej „malowniczości”. Na to wszystko nakładał się jeszcze ich stan techniczny, grzyb.
Epoka tamtych podwórek skończyła się z „wielką renowacją”. Dała ona w odniesieniu do nich początek takiej ahistorycznej idei konserwatorskiej - po usunięciu owych wiekowych przybudówek - przewietrzano blok kamienic łączącym je podwórzowym, na nowo zaaranżowanym ciągiem.