Także inżynier, autor prac o rolnictwie, wojskowy, publicysta, mason. Ur. w Zamieniu (Garwolińskie), w zubożałej rodzinie szlacheckiej, od 14 roku życia w wojsku (w czasie Sejmu Wielkiego kadet szkoły korpusu inżynierów wojskowych), jako ochotnik w Insurekcji (ranny), później walczył jeszcze pod rozkazami księcia Poniatowskiego.
W Zamościu od 1800 przez ok. 10 lat wykładał w liceum architekturę, jednocześnie sam studiował ekonomikę i agronomię. Razem  z B. Kukolnikiem, później samodzielnie redagował Dziennik Ekonomiczny Zamojski - jedno z pierwszych w Polsce czasopism rolniczo-technicznych (autor projektów domów wiejskich, rysownik). Mocno propagował uprawę nowych roślin, gospodarkę płodozmianową (zamiast trójpolówki), hodowlę zwierząt, bardzo dużo uwagi poświęcając mechanizacji nie tylko jako jej popularyzator ale i konstruktor, m.in. siewnika zbożowego. W ostatnim numerze apelował o przekazywanie wybranych treści chłopom i organizację takiego przekazywania - pierwszy w Polsce system upowszechniania wiedzy rolniczej (grupowo, po niedzielnej mszy). Stworzył przy Liceum Królewskim zawiązek pierwszej w kraju szkoły technicznej. Wydał tu jako tłumacz - francuski podręcznik do nauki rysunków J. Bosio(1805). Był też autorem przewodnika dla włościan (1806).
Jeszcze w Zamościu został członkiem Tow. Ekonomicznego w Petersburgu, następnie czł. najbardziej poważanej wówczas instytucji naukowej Warszawskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Później w Warszawie w czasie wojny napoleońskiej organizował szkolenie wojskowe, wykładał i był poddyrektorem szkoły zawodowej artylerii i inżynierii (został podpułkownikiem), następnie komendantem takiej samej szkoły elementarnej, potem w Lublinie komendantem Korpusu Inżynierów (w wojsku 24 lata).
w 1823 zwolniony z czynnej służby, co tłumaczyć można jako represję za bezkompromisowość i rewolucyjne poglądy. Pozostał w Lublinie, był aktywnym członkiem tamtejszego Tow. Naukowego. Autor prac naukowych, projektów reform, napisał Myśli o Rządzie Polskim (zaginione) oraz powieść utopijną Podróż do Kalopei (kalop - Polak), wyprzedzającą głośne europejskie utopie Owena czy Saint-Simona, nazywany niekiedy "polskim Morusem" utopijnym socjalistą. Zm. w Lublinie.


 * Prototyp siewnika wystawiony w mieszkaniu Gutkowskiego w Zamościu obejrzał czł. Francuskiego Towarzystwa Rolniczego, który - zachwycony konstrukcją - sporządził kopię i następnie przedstawił ją na posiedzeniu Towarzystwa w Paryżu. Siewnik wzbudził zainteresowanie, a opis i rysunki "polskiego siewnika" przez wiele lat publikowały wszystkie francuskie czasopisma rolnicze, uważając konstrukcję za jedno z najważniejszych rozwiązań w dziedzinie siewu. (S. Chmiel Wojciech Gutkowski ("Tygodnik Zamojski", 1987 nr 35)
 * Tytuł wydanego w Warszawie (1806) przewodnika - Katechizm ekonomiczny dla włościan albo Nauka przez pytania i odpowiedzi o rolnictwie, ogrodnictwie, sadownictwie, o utrzymaniu koni, różnych trzód, drobiu, pszczół, o ekonomii domowej, jak o przyzwoitym chodzeniu około gospodarstwa domowego, o nabiale, przędziwie, o użytkowaniu rozmaitych roślin gospodarskich i o różnych wiadomościach przydatnych gospodyni. Dzieło pożyteczne nie tylko dla włościan i niższej klasy robotników, lecz i właścicieli dóbr, posesorów, rządców dobrami i plebanów (383 s.).
 * W powieści  Podróż do Kalopei - do kraju najszczęśliwszego na świecie, gdzie bez pieniędzy i bez własności, bogactwa, przemysł, światło i dobre wszystkich mienie jak najwięcej wygórowało... polski patriota dociera do Australii, gdzie w niedostępnych górach  żyje idealne społeczeństwo Kalopów, założone przed wiekami przez wygnanego z kraju Bolesława Śmiałego z garstką wojów. Wyrzekło się dobrowolnie własności, pieniądza, tworząc bezklasowe społeczeństwo, różniąc się tylko stopniami dostojności obywatelskiej. Miasta liczyły po 32 tys. mieszkańców, dzieliły się na 24 gminy, gminy wiejskie miały po 1000 osób i 500 morgów. Dzięki technologiom plony były obfite. Żywność rozdzielały magazyny państwowe, Kalopea była samowystarczalna, osiągnięcia nauki i techniki służyły wszystkim.