Pochodził ze Lwowa, dyplom uzyskał na Uniwersytecie Lwowskim (1931). W 1934-39 był lekarzem wojskowym. Do Zamościa przybył w 1940 z Warszawy, w czasie wojny kierował w zamojskim szpitalu oddziałem zakaźnym, gdzie z oczywistych powodów umieszczano zagrożonych aresztowaniem przez Niemców, odwiedzał chorych w więzieniu. Po wojnie opiekował się żołnierzami Podziemia, wykonując również zabiegi w warunkach polowych. On sam więziony był w latach stalinowskich. Później z nakazu urzędowego pracował w Białej Podlaskiej. Przez przyjaciół zwany był "Bronciem". Spoczywa na zamojskim cmentarzu (Z). Jego żona zamościanka Irena (1920-2008) była okulistką, syn Jerzy Domaradzki jest znanym reżyserem filmowym.