Pierwszy w Zamościu komunalny budynek mieszkalny (ul. Piłsudskiego 13), wzniesiony w 1927-29 wg proj. inż. Goldsztejna, ze środków Rady Miejskiej, na placu starej poczty (we frontonie "1929"). Była to jedna z najpoważniejszych inwestycji magistrackich lat międzywojennych (273 tys. zł). Dwupiętrowy dom z mieszkalnym poddaszem (pierwotnie kryty dachówką) liczył 37 mieszkań (pokój, kuchnia, przedpokój, spiżarnia, ubikacja), dla każdych sześciu była wspólna pralnia i łazienka, posiadał wodociąg i piekarnię, ogrzewany był piecami kaflowymi. 5 I 1938 miasto uchwaliło sprzedanie wojsku za 176.928 zł, ostatecznie odstąpiło obiekt w zamian za 185 ha gruntów wojskowych na Podgroblu. Podczas okupacji dom zajęli funkcjonariusze NSDAP i volksdeutsche, w 1942 został otynkowany, obok założony został ogródek dziecięcy. Po wojnie zajęty został na potrzeby Technicznej Szkoły Lotniczej. W 1951 przeznaczony został dla rodzin funkcjonariuszy milicji, służby bezpieczeństwa, działaczy PPR (wykwaterowanie 25 rodzin).
Okazały budynek o charakterystycznej długiej 20-osiowej fasadzie z 3 ryzalitami, skromnym wystroju architektonicznym i tradycyjnym wysokim dachu należy do nielicznych już pozostałych przy tej ulicy budowli przedwojennych. W 2014 gruntownie remontowany.

 * Myślący człowiek z ironią spogląda na dom czynszowy, zbudowany dla złagodzenia głodu mieszkaniowego na dom w którym klitka nie jest dostępna dla robotnika. A przecież mówiono, krzyczano na wiecach, że to dla niego, dla brata, dla towarzysza robotnika wznosi się dom! ("Słowo Zamojskie" 1930 nr 26)