Pochodziły z Żytomierza, siostry, niezamężne, w 1920 wstąpiły do Ochotniczej Legii Kobiet, w baonie liniowym, Antonina do ewidencji wojskowej podawała się o rok starszą, ranna w czoło, podana do Krzyża Walecznych i na sierżanta. Po kilkumiesięcznej służbie w OLK okazały się moralnie uczciwemi - godnie i sumiennie spełniającemi obowiązki "Żołnierza - Kobiety - Polki". W 1921 przybyły do Zamościa. Na propozycję Wojska otrzymania ziemi na Kresach Antonina wybrała powiat rówieński i po 9 m-cach wyjechała tam.
Ewelina czynna w Sodalicji, prowadziła od 1924 handel z dewocjonaliami (Wikarówka), przed wojną jadłodajnię z paszteciarnią (róg ul. Grodzkiej i Kolegiackiej - z ogródkiem osłoniętym czerwonym winem). Po wojnie organizowała przy Kolegiacie herbaciarnię dla ubogich (wikarówka). Później związana z Towarzystwem Miłosierdzia „Caritas”, m.in. z kuchnią społeczną (Rynek Wielki). Antonina po dramatycznych przeżyciach wojennych na Wołyniu, powróciła w 1960 do Zamościa. Wyszukiwały osoby potrzebujące pomocy, czynne później w „Caritasie” ks. M. Michalskiego. 
Mieszkały przy ul. Żeromskiego, Staszica, Al. LWP i od 1977 na Podkarpiu. Antonina zmarła w Krasnobrodzie. Spoczywają na cmentarzu parafialnym wspólnie z pochodzącym z Wołynia ojcem Janem (1866-1934).