Ur. w Zamościu, syn Andrzeja (st.), tu studiował, uzyskał stopnie naukowe (dr filozofii i teologii), został profesorem wymowy, a także rektorem (2 razy), kanonikiem, przez następne 30 lat scholastykiem i od 1695 kolejnym infułatem zamojskim. Posiadał także tytuł sekretarza królewskiego. Pozostawił kilka drukowanych panegiryków. Mimo niewątpliwych zdolności (biegłość w językach), ambicji, do historii Akademii przeszedł jednak w opinii dwu najstarszych monografów jako sprawca jej upadku. Był wg nich intrygantem i karierowiczem, który w imię urażonej dumy i własnych interesów wiódł imieniem Akademii i Kapituły ciągnącą się latami i nie przebierającą w środkach walkę z biskupem chełmskim, nie dopuszczając do reformy uczelni, na szwank narażając jej prestiż i majątek. Należne jest jednak stonowanie ich osądu, jak choćby po tym, iż dla Akademii, będąc duchownym, przeciwstawiał się kościelnej zwierzchności. Zmarł wskutek ponownego ataku apopleksji.