Ur. w Zamościu, wychowany pod carskimi koszarami, był czołowym zawodnikiem lubelskich klubów, kolejno WKS, "Lublinianki" (od 1922) i "Unii", będąc czołowym "Posnanii" Poznań (wzm. 1926), później I-ligowej "Warszawianki" (wzm. 1929, 1930), gdzie trenował pod okiem trenera z Barcelony i "Warty" Poznań. Miał przezwisko "Głodny". Później zasłużony lubelski sędzia piłkarski (kl. państwowa).

 * Przed wybuchem wojny pracował w starachowickich zakładach zbrojeniowych (do 1942), w podziemiu, brał udział w kopiowaniu "stena". Popularność sportowa ocaliła mu w Ostrowcu życie (legitymowany, miał broń). Oglądając filmowane spotkania - "każdy klub chciałby mieć takiego prawego pomocnika -  odnosiłem wrażenie, że tylko mój ociec biega po boisku, reszta stała (...) był wybitnym piłkarzem, zdyscyplinowanym  taktycznie. (syn  Witold Wilgusiak)