Ukształtowała się po kasacie twierdzy jako boczna traktu lubelskiego (ob. ul. Piłsudskiego) i nazywana była Przedmieściem Lubelskim. Od pocz. XX w. nazywana ul. Browarną, charakterystycznie rozwidlającą się na Browarną Prawą i Browarną Lewą, będąc reliktem dawnych dróg w kier. Stabrowa (w aktach droga stabrowska) i przez Majdan, Łapiguz do Skierbieszowa. Nazwę współczesną otrzymała w 1935 - zmieniona na wniosek 67 podpisanych w petycji poszkodowanych moralnie mieszkańców, gdyż kojarzono ją z czynnym tu niegdyś domem publicznym (w Hrubieszowie także zmieniono Browarną na Kilińskiego), wtedy też Browarna Lewa została ul. Kamienną. Dawna ulica dzieliła się na trzy odcinki, do pierwszej, drugiej i trzeciej studni, stanowiąc o jej podziale podział nie tylko topograficznym, ale i socjalnym. Pierwszy zamieszkiwała elita, drugi jej rzemieślniczo-robotniczy  subkulturowy środek.W 1937 zamieszkała przez 999 osób, w tym co czwarty pochodzenia żydowskiego.
Pocz. liczyła 200 m, stopniowo przedłużana: pod k. I wojny świat. do ul. Przemysłowej, w l. 20. do bocznicy do koszar, obecnie przechodząc za ZFM w polną drogę, aż do granic miasta (dł. ok. 3,5 km), Charakterystyczną jej cechą był widoczny jeszcze w latach 70-tych gwałtownie opadający za domami po stronie południowej teren - skutek eksploracji gliny przez klinkiernię. Wyrobiska ciągnęły się aż pod koszary. W 1980-81 rozebrano większość domów po stronie północnej (nr parzyste). W 1977 remontowana.
Do l. 90. ulica przemysłowa (m.in. ZM, ZFM, ZSM, Chłodnia, Elewator, Metalplast), z ok. 5 tys. zatrudnionych, ob. przemysłowo-składowa (kilkanaście hurtowni), do niedawna najbardziej zanieczyszczona ulica w mieście (dwutlenek siarki i azotu).
Jej mieszkańcy, folklor opisane zostały m.in. przez Marię Matuszewską (Miniony czas ulicy Browarnej w Zamościu, 1996). Wywodzili się  niej m.in. Sawicowie, Z. Wierzchowiak, Blomquist. Jerzy Zacharow naliczył 165 rodzin mieszkających przy tej ulicy. Latem 1993 odbyło się  spotkanie "Chłopców z Browarnej" zorganizowane przez Romana Sawę (ognisko w Lipsku-Polesiu), nie doszło do powstania stowarzyszenia, które miało obejmować mieszkańców od kamienic Zacharowów i Gałaszkiewiczów do studni przy dawnej posesji Mazurów, a więc do torów koliby wożącej glinę do cegielni.

 !!! Uprzejmie prosimy o przemianowanie naszej ulicy na ulicę Kopernika lub Kilińskiego. Podanie nasze motywujemy tym, że browaru przy tej ulicy nie ma, oprócz tego ulica nasza podczas wojny miała złą opinię ze względu na dom publiczny, niesława ta przylgnęła do nazwy ulicy aż po dzień dzisiejszy. Z tego powodu jesteśmy poszkodowani moralnie i materialnie, gdyż porządni lokatorowie unikają mieszkań na tej ulicy - jedynie ze względu na jej złą przeszłość. (mieszkańcy do Magistratu, 5 VIII 1935).
 * Najstarsze domy na Browarnej w 2 poł. XIX w. to domy murowane Mazurów, Bzdonów i Szynkarczuków oraz drewniane Kawałki, Zagajskich, Kawalów i Rymarza. (J. Bojarczuk, 1995).
 * Po wysiedleniu Majdanu skurczyła się długość Browarnej, gdyż tuż za "Ziemianinem" przy ul. Przemysłowej, rozłożono zasieki z drutów kolczastych. Pilnowane były przez uzbrojonych "czarnych". (Maria Matuszewska)
 * Nie mogę pojąć, w jaki sposób w tych drewnianych domkach mogło się pomieścić tyle stancji dla uczniów, którzy w latach powojennych gremialnie zjechali na tę ulicę. (Andrzej J. Misiura)
 * Ulica Kilińskiego – elita: Kawałko, Bojarczuk, Kankiewicz, Sajęczuk, Różycki (do tego domu arystokracja), kolejna – Szynkarczuk, Harasim, Skrzypik, Futymicha, Cisło, Byra, Kloc, Grygieżyc, Gruszkiewicz, szalowane, malowane olejno, ganki, werandy: Głowala, Hałas, Ciuraszkiewicz, Hubala, Biłant, Tarajko, Huk, Nowak, Przybylski.
 * W 1980-81 w ramach przetargów Miejskiego Zarządu Gospodarki Terenami rozebrano przy tej ulicy budynki mieszkalne o numerach 39a (K. Cisło), 41, 41a (J. Drzewicka), 43 (najwyższa cena wywoławcza 72,1 tys. zł, zwykle kilka tys. zł), 45, 47 (Głowala), 51 (M. Mojzes), 51a (S. Ciuraszkiewicz), 53 (Malczenko), 55 (Misztal), 61 (Szynkarczuk), 63, 65, 67b.