Założył go w 2 poł. XVIII w. rabin Sender ben Berisz, ponownie fundowany w 1800 przez rabina Hersza Szyfa (Schiffa, przy ul. Zamenhofa (na przeciw księgarni). W 1833 ofiarowała 400 zł Ester Edel. Składał się z obszernej izby dla chorych obojga płci oraz kuchni i magazynku. W 1843 przeszedł pod zarząd Tow. Dobroczynności. Jego wadą była szczupłość lokalu, brak trupiarni i kancelarii. Przed 1848 dobudowano piętro, na dziedzińcu stała drewniana kuchnia. Miał wtedy 24 łóżka w 4 salach i m.in. aptekę, był dobrze uposażony (dotacje, składki, kwesty) i cieszył się w guberni dobrą opinią. W 1875 było 360 pensjonariuszy (20 łóżek). Rocznie leczono 250-300 osób (średnio ok. 20 dni). W 1884 spłonął, w 2017 odkryto ślady fundamentów i spalenizny. W 1928 plac po spalonym szpitalu wydzierżawili I. Margules i W. Inlender.
Z braku środków, później z uwagi na zakaz budowy szpitala na 20 miejsc w dotychczasowym miejscu (względy sanitarne), nie doszło do budowy. Gmina była nie zadowolona z przyznanego placu w pobliżu cmentarza parafialnego (1904), w końcu zamienionego na inny (ul. Żdanowska). Szpital wzniesiono w 1907, nieukończony, ostatecznie przeznaczony został na gimnazjum żyd. (ob. szkoła nr 7). W 1910 kolejny raz ogłoszono budowę szpitala dla starozakonnych na 20 łóżek (z wyjątkiem chorych umysłowo i wenerycznie), też niedoszłą do realizacji. W czasie okupacji prowizoryczny szpital żydowski był na rogu ul. Waryńskiego i Gminnej.