Wybudowany w 1823, początkowo weneryczny, utrzymywany przez wojsko, z 2 izbami po 12 miejsc (ul. Bazyliańska 7), potem rozbudowany do 30 łóżek. W 1827 palił się podczas wielkiego pożaru miasta. W 1853 leczono 25 mężczyzn i 81 kobiet, potem do ok. 200 pacjentów rocznie (2-3 razy więcej kobiet), przeciętnie pobyt trwał ponad 30 dni. Od 1866 szpital miejski podległy Radzie Opiekuńczej. Z 10 izb - 6 przeznaczonych było dla chorych. Ok. 1870 w sprawozdaniach podawano 20 łóżek. W 1875 świece zastąpiono 12 lampami naftowymi. Miesięcznie dostarczano furę słomy do odświeżenia sienników i praczka prała 170 szt. bielizny Personel: lekarz, ekonom, felczer, 2 pielęgniarzy, kucharka, stróż, praczka. W 1886 chorych przeniesiono do nowo otwartego szpitala św. Mikołaja.