W poł. XVII w. działały 4 olejarnie i tyleż w 1910 (16 prac., łącznie prod. 5 tys. rb). W 1860  powstała olejarnia Manzysów (1913 i 1919 - 6 robotników), w 1924 - 3 robotników i motor gazowy 12 HP (istnieje ok. 50 lat). Obok tej największej, czynne były olejarnie: w 1890-1923 Chaima Szmaragda (1859-1929) z 4 robotnikami i od pocz. XX w. do końca l. 20. Szulima Tyszberga (1913 - 3 prac.) oraz M. Lempela (1913 i 1919 - 2 prac.). W 1925 wszystkie trzy olejarnie motorowe (Manzys, Tyszberg, Szmaragd) znajdowały się na Nowej Osadzie. Bardzo krótko istniała duża olejarnia parowa "Ziemianina" z silnikiem 160 KM (olej rzepakowy, lniany, pokostowy). W l. międzywojennych było łącznie 5 tłoczni. W 1938 zdolność 5 olejarni na 1 zmianę 79 q, produkcja 10 q (80% zapotrzebowania w mieście).
10 X 1944 Durko i Moteka zwrócili się o zgodę na fabrykację oleju jadalnego też mydła, pasty i smarówki, chcąc obiekt na ul. Spadek 32. Przypadł jednak powstałej z k. 1944 "Spółce Olejarskiej" - Mikołaj Gucma, Zygmunt Turkowski (kier.), Franciszek Zawoł i Tadeusz Jastrzębowski. W 1945 tłoczono tam 7 t oleju miesięcznie (3 prac.). Później Gucma zakład prowadził samodzielnie jako "Olejarnię Mechaniczną", w 1951 na krótko przejęta przez "Rozwój", a w 1953 olejarnię M. Gucmy  zamknięto, chociaż wymieniana jeszcze w 1956 - jako spółka. Budynek od wielu lat opuszczony stał do końca l. 90.  W 1958 były 2 olejarnie. W l. 60-tych olejarnię miał m.in. przy ul. Listopadowej 53 Józef Bajak, a przy ul. Spadek Nowakowie. Z pokrewnej branży wytwórnię pokostu miał przy końcu l. 50-tych Jan Wołłk-Łaniewski.

Olejarnie w 1927
Sukc. Manzysa (2 os.) - hydrauliczna o nap. motorowym, prod. na dobę (przec.-maks.) 15 - 20 q
Szulim Tyszberg (2) - hydrauliczna o nap. elektrycznym, prod. na dobę (przec.-maks.) 5 - 12 q
Chaim Szmaragd (2) - ręczna o nap. elektrycznym, prod. na dobę (przec.-maks.) 2,5 - 3 q
Chaim Lempel (1) - ręczna o nap. elektrycznym, prod. na dobę (przec.-maks.) 2 - 2,5 q
(od 2 lat nieczynna olejarnia w "Ziemianinie"