Szpitale wojskowe, najczęściej w doraźnie zajmowanych obiektach. W 1 ćw. XIX w. gdy miasto nabrało charakteru wojskowego powstały w opuszczonych obiektach kościelnych. Jeszcze za Austriaków krócej lub dłużej istniały w klasztorze bonifratrów (97 chorych), w parafii ormiańskiej, w kościele i klasztorze franciszkańskim (szpital wojskowy stały zamojski - w 1811-13 zmarło w nim 417 osób), którym przez 13 lat kierował Filip Lubelski. Następnie lazaret umieszczono w zespole poklaryskowskim - największy na prowincji w Królestwie Polskim (120 chorych, dubeltowa machina fumigacyjna - do odświeżania powietrza, apteka, 3 chirurgów).
W 1816 powstał lazaret pułkowy piechoty i kompanijny artylerii, a po ich połączeniu lazaret garnizonowy I 1817 tj. infirmeria (izba chorych) z apteką, kuchnią i kancelarią, wspólna dla wszystkich oddziałów (dyr. J izef Puternicki), w II 1831 zamieniona na lazaret 2 kl. (mógł przyjąć ponad 500 chorych). Po powstaniu w pałacu utworzono Zamojski Szpital Wojenny (pod taką nazwą do 1867, jego obsadę stanowiła kompania inwalidów, lub jej część, kolejno nr 73, 83, 74, 56, 57 - stan 6 podoficerów i 75 szeregowców). Czynny był aż do I wojny światowej. Przebywało tam do 200 chorych. Nad lazaretem powiewała wielka czarna flaga. Przez pewien czas lazaret był również w ratuszu. W 1845 ordynatora zamojskiego lazaretu dr Aleksandra Janisza awansowano do rangi radcy stanu.

 * W lazarecie garnizonowym od 1817 służbę pełnili lekarz dyrygujący, 4 lekarzy ordynujących oraz starsi felczerzy, felczerzy, dozorcy, ekonom, komisarz intendent i pisarz lazaretu.