Pod tym numerem są dwie kamienice, północna - piętrowa i południowa - dwupiętrowa, dawniej najwyższa kamienica staromiejska. Pierwotna zabudowa tych, jak i sąsiednich domów pochodzi z XVII w., w poł. XIX w. obie piętrowe, na przełomie XIX/XX w. - południowej dobudowano 2 piętro (fot. z 1912), następnie po I wojnie podwyższona aż do czterech pięter. Nadbudowa objęła również przyległą, narożną (mimo identycznej wysokości tylko do trzech pięter!). Obie należały do Wigdora Inlendera tak, jak i odpowiadające podziałem działek kamienice w Rynku Wielkim 1 i 3.
Na przełomie l. 50 i 60. biura Rejonu Dróg Publicznych. Po renowacji w 1977-81 obniżona do dwóch pięter i pozbawiona wejścia w …fasadzie. Znajduje się ono od podwórza, skomunikowane przez sień sąsiedniej kamienicy, nie posiada więc też własnego numeru.
Nie miała go zresztą nigdy! Przed wojną dołączono ją zgodnie z własnością do kamienicy nr 8 przyległej od południa (mimo, że miała własne wejście), po zmianie kierunku numerowania ulicy, współcześnie do kamieniczki nr 12 sąsiadującej od  północy. Uwzględniając jej architektoniczną odrębność miała by dawniej nr 10, teraz nr 14.