Był wikariuszem w Starym Zamościu, od 1904 w Gorzkowie, został w 1906 prefektem zamojskich progimnazjów, a pod koniec roku także wikariuszem kolegiackim. Od 1915 administrator parafii kolegiackiej. W 1916-17 był radnym miejskim. Jego staraniem otwarto w 1915 polską szkołę, na Infułatce pojawiło się zarządzenie o jej ochronie jako zabytku (1918), działał w Radzie Szkolnej, udostępnił Radzie Miejskiej poszukującej herbu stare dokumenty kolegiackie. Z końcem 1919 został proboszczem w Suchowoli, od 1927 w Wielączy, a następnie w Pawłowie, gdzie zmarł. Od 1942 kanonik Kapituły Zamojskiej.