Wieś Janowice (Janiowice) znana była już w XV w. W 1417 Semowit książe mazowiecki i ruski ofiarował ją wraz z Kulikowem wdowie po Mikołaju Gdyscie. Istnieje również wzmianka o podziale Janowic między braci na część Skokowizny i drugą od Powałki (1501). Janowice wraz Kulikowem (prawdopodobnie ten położony między Michalowem i Sułówkiem, nad zalewem nieliskim) i Powałką nabył w 1581 od Piotra Janiowskiego - Jan Zamoyski, który przeznaczył je pod wytyczone wtenczas Przedmieście Lubelskie oraz leżący jeszcze dalej, 1,5 km na płn-zach. od miasta, wybudowany w 1581-84 folwark.
Reszta wsi, nazywana czasem Przedmieściem Janowickim, nadal rozciągała się przy trakcie lubelskim (ob. ul. Oboźna i Wspólna) i w XVIII w. należała m. in. do klarysek. Między Janowicami i Sitańcem znajdował się dębowy lasek. Pod Janowicami (leżały nad Topornicą) znajdował się znany już w 1583 młyn. W 1617 wzmiankowano również  garbarnię do safianów, pod koniec XVII w. sprzedaną przez ordynatową zamojskiemu białoskórnikowi. Przedmieście Janowickie w 1696 liczyło 44 nieruchomości, wśród nich 9 domów, 13 chałup i 10 lepianek oraz 6 folwarków, ponadto wymieniony tam browar i łaźnia. W 1719 wymieniony był dwór i folwark Smurgonia (nazwa być może trochę późniejsza), kaplica, browar, piwnica murowana, stara karczma i ogród włoski. W 1770 znajdowało się mniej, 37 nieruchomości. Pod Janowicami od strony Sitańca znajdować się miała mogiła Bohdana Chmielnickiego.
W 1763-1813 stał w folwarku Janowickim pałacyk. W czasie oblężenia całkowicie zniszczono także wieś. Wkrótce władze wykupiły wraz z miastem również grunty folwarku, a po pewnym czasie także wieś. Przeniesiono jej mieszkańców dalej, z wysoczyzny "Obóz", na drugą stronę (zach.) rzeki, znane potem jako Janowice Duże - ob. ul. Janowicka.
W 2 poł. XIX w. było tu ok. 40 gospodarstw (ok. 200 katolików i 20 prawosławnych mieszkańców) oraz folwark donacyjny t.zn. nadany przez rząd w nagrodę za zasługi. Na tzw. "Łanach Janowickich" było jeszcze wielkie pastwisko służące mieszkańcom Przedmieścia Lubelskiego. Wieś liczyła prawie 450 ha, z których połowa należała do dworu. Gleba była tu urodzajna (szczególnie dobrze plonowały warzywa, zwł. kapusta), łąk wielki dostatek. Przemysł reprezentowała jedna z 3 miejskich cegielni (znajdowała się za dawnym dworem).
Po kasacie twierdzy okalające ją tereny stopniowo włączano do miasta, bądź do wsi Podtopole i Janowice, czym spowodowano z końcem XIX w. spore komplikacje w topografii miasta. Przyjęły się nazwy: dla starych Janowic - Janowice Duże i nowych - Janowice Małe. Obie w 1880 liczyły mieszkańców 217 (38 domów włościańskich i 3 dworskie) oraz po 400 mórg dworskich i włościańskich. W 1918 prawie całe Janowice włączono do miasta. Też: Dworzyska.
Dolinę w pobliżu ze Starą Rzeką pokrywała wspólnotowa łąka - błonia do wypasania bydła, koni, czy gęsi. Jej obszar rozparcelowano, a zaradniejsi odgradzali ją drągami i z regulacją rzeki skończyło się swobodne chodzenie na przełaj. Janowiczanie do ul. Lubelskiej, jeśli nie chcieli chodzić przez te brody, gdyż przez większość część ciepłego lata woda tam była po kostki, czasami do kolan, przechodzili niewielkimi kładkami. Pola Janowickie podchodziły pod ul. Wiejską i Reymonta. W 1937 z 74 numerów, najwięcej przypadało Glinkom, po 6 Kuśmierczukom i Harasimom  a po 5 Chruścińskim i Górskim.


* Na pocz. l. 80-tych sąsiadujące z osiedlem Orzeszkowej i Reymonta janowickie łąki w okolicach rzeki były popularnym miejscem spacerów i wypoczynku. - Wędrowało się na janowickie "łączki" chodnikiem przy ul. Okrzei, a potem skręcało tam, gdzie rosły kiedyś zdziczałe mirabelki, dochodząc w okolice drewnianego mostu. Ścieżka z mirabelkami skręcała nad Łabuńką w prawo. Teraz tam są bulwary. ("Kronika Tygodnia" 2021)