Ur. w Tarnowie, dyplom doktora wszechnauk lekarskich uzyskał w 1928 w Warszawie. Posiadał II st. specjalizacji. W 1934 został naczelnym lekarzem 3 p.a.l. w Zamościu (mieszkał ul. Kilińskiego 15, potem na ul. Narutowicza). W 1939 służył w Warszawskiej Brygadzie Pancerno-Motorowej, na rozkaz Niemców zorganizował w Zamościu szpital polowy dla polskich jeńców. Podczas okupacji pracował w Ubezpieczalni i praktykował prywatnie, a jednocześnie w konspiracji był lekarzem obwodu AK, później lekarzem naczelnym 9 p.p., pracował też w wywiadzie (ps. "Znachor", "Pióro"), leczył partyzantów, dostarczał leków, działał w PCK i RGO. Na rozkaz komendanta Głównego AK, pokonując oczywiste opory, wpisał się na volkslistę, znał doskonale j. niemiecki (udzielał kwatery dowództwu). Po wyzwoleniu został ordynatorem oddziału ocznego szpitala frontowego nr 67 w Zamościu. Mieszkał przy ul. Narutowicza.
Szlak bojowy zakończył w Bydgoszczy, pozostał tam m.in. szefem wyszkolenia, ordynatorem w szpitalu wojskowym, od 1955 w cywilnej służbie zdrowia (ubezpieczalnia). Napisał podręcznik dla podoficerów sanitarnych. Przez 7 kadencji był czł Zarządu Bydgoskiego Tow. Lekarskiego. W Bydgoszczy obchodził 50-lecie pracy zawodowej ("Klinika Oczna", 1979), od 1980 na emeryturze, zm. w Bydgoszczy.