W czasie okupacji austriackiej w Zamościu ulokowany został lwowski 30 p.p., który po odejściu na front utrzymywał tu batalion zapasowy (rekruci i rekonwalescenci). W 1916 w koszarach znajdowało się pięć kompanii bat. zapasowego 30 p.p., zapas. szwadron 8 p. jazdy oraz szpital epidemiologiczny nr 6/4 Armii i zapasowy szpital nr 12/4 Armii.
5 VII 1918 wybuchł bunt o żołd, który stłumił przebywający tu węgierski 25 p.p., osądzono 146 żołnierzy, a obu przywódców - gefrajtrów Nicolausa Sędziałłę i Petro Michalika - skazano na śmierć (zamieniony na więzienie). Jesienią 1918 z 1200 osobowego garnizonu austriackiego powszechnie dezerterowano. Obok batalionu "30-tki" (800 żołnierzy i 50 oficerów, głównie Ukraińcy), stacjonował też szwadron zapasowy 8 p. ułanów (150 i 20 oficerów, gł. Niemcy). Po przewrocie 1 XI (Niepodległość 1918) w koszarach pozostali tylko Polacy.
W XI 1918 sformowano tu 32 szwadron ułanów (7 p. ułanów lubelskich), być może tożsamy z Zamojskim Szwadronem Kawalerii z 1920. Z końcem 1918 stanęły w Zamościu 2 batalion powstałego w tym czasie chełmskiego 35 p.p. (d-ca por. Wacław Klaczyński, m.in. żołnierze dotychczasowej austriackiej "30-tki") i w 1919 ruszył na front. 4 V 1919 zastąpił je batalion zapas. 9 p.p. (d-ca kpt. Aleksander Mierzejewski) i  batalion 109 p.p. (kpt. Antoni Wiśniewski, skoszarowany we "franciszkaninie"). Od jesieni 1919 przebywał tu 44 p. strzelców kresowych, z kolei w VIII 1920 zastąpiony 31 p. strzelców kaniowskich, potem batalion zapasowy 9 p.p. (1920) i 23 p.p. (1921).
W 1918-21 były w mieście dwa szpitale wojskowe. W 1925 powstała środowiskowa "Rodzina Wojskowa" (pocz. oficerów, od 1927 też podofic.).
W 1922 ulokowano tu 9 pułk piechoty Legionów i 3 pułk artylerii lekkiej. Zamość został siedzibą sztabu 3 Dywizji Piechoty. W l. 20. stacjonował w Zamościu także szwadron zapasowy 12 p. ułanów podolskich z Kamieńca (otok amarantowy, proporczyk amarantowo-granatowy przedzielony wąskim białym paskiem), a od 1937 czynna była Szkoła Podchorążych. W 1923 w Zamościu na etatach było 7 pułkowników, 7 ppłk., 8 majorów, 24 kapitanów i 80 poruczników, a razem z nieetatowymi i rezerwistami 288. Najpopularniejszym d-cą garnizonu był Władysław Bończa Uzdowski (2-krotny prezes Pol. Związku Piłki Nożnej), później funkcję tę pełnili dowódcy 3 DP.
W pierwszych dniach okupacji ulokowano niemiecką dywizję (w krótkim czasie wysłaną na front francuski). W czasie okupacji w koszarach stacjonował Wehrmacht, na przełomie 1939/40 znalazły się tu 3 pułki z 221 DP. Zaraz po wyzwoleniu sztab VI Armii Powietrznej II Frontu Ukraińskiego (po prawej polskie wojsko, po lewej rosyjskie).

 * Od jesieni 1919 w Zamościu przebywał Pułk Legii Amerykańskiej.
 * W czasie okupacji w koszarach stacjonował Wehrmacht, a zaraz po wyzwoleniu sztab VI Armii Powietrznej II Frontu Ukraińskiego (po prawej polskie wojsko, po lewej rosyjskie)
 !!! W Zamościu oficerowie na czele ze swoim dowódcą gen. Skwarczyńskim, po całonocnej zabawie udawali się pod ratusz, gdzie dzień i noc stały żydowskie dorożki, siadali sami na koźle i głośno śpiewając objeżdżali rynek naokoło. (F. Kusiak Życie codzienne oficerów II Rzeczypospolitej) 1 X 1935 na ul. Piłsudskiego nieznani oficerowie strzelali do zawieszek na słupach. (z policyjnych raportów).