Ur. w Słonimiu (Białoruś), w wojsku od 1809, ranny pod Smoleńskiem i zesłany na Syberię. Od 1815 w armii Królestwa Polskiego, major (1825). W oblężonym Zamościu dowódca całej piechoty. Dał przykład waleczności dowodząc kilkoma zwycięskimi wypadami z oblężonej twierdzy, odznaczony orderem Virtuti Militari. Po powstaniu jednak spotkał się z różnymi zarzutami, m.in. o szpiegostwo (wcześniej obroniony przez ks. Konstantego). Aresztowany najpierw w Galicji, potem w Paryżu, gdzie osiadł jako emigrant i tam zmarł. W 1834 wydał Moje myśli w więzieniu. Syn Ludwik (1823-1887) działacz emigracyjny, malarz.