Wzniesiona została po środku między bastionem I i VII, zastępując, znajdującą się w odległości 40 m dotychczasową Bramę Lwowską. Zaprojektował ją w 1820 Jan Paweł Lelewel (osobne hasło), ukończona  jesienią tegoż roku. Od zewnątrz otrzymała monumentalną klasycystyczną fasadę. Ujęta jest ona formami jakby wtopionych, ściętych obelisków, nawiązujących charakterem do egipskich pylonów, na wzór łuku triumfalnego Saint Denis w Paryżu. Najważniejszym elementem dekoracji był półkolisty tympanon wypełniony inicjałami Aleksandra I ("A I") na tle promieni (identyczne znajdowały się w bramach warszawskiej Cytadeli) oraz mitra carska zdobiąca zwornik arkady. Inicjał i mitra skute zostały w l. 30. XX w. i w 1995 zrekonstruowane. Zachowała się też u spodu zwornika data "1820".
Brama miała stosunkowo niewielką arkadę przejazdową (wys. i szer. 3,2 m). Zamykały ją dwuskrzydłowe, otwierane do środka Wraz z bramą powstała podwalnia (osobne hasło), a jedna z jej kazamat stanowiła przedłużenie przejazdu bramnego. Takie połączenie, w przeciwieństwie do innych bram, umożliwiało utrzymanie ciągłości komunikacji wałowej (brama nie wystawała ponad drogę wałową). Reprezentacyjna od zewnątrz brama prześlicznego kształtu i wykończenia, od strony miasta właściwie "nie istniała". Otwór bramy znajdował się w jednej z szeregu arkad podwalni. W 1821-22 powstał most zwodzony do którego mechanizm  zwodu, opisany potem m.in. we francuskich podręcznikach wojskowej architektury wymyślił F. Pancer.
Bramą tą 22 XI 1831 opuścił miasto ostatni żołnierz powstania listopadowego. W przyległych pomieszczeniach mieścił się odwach i więzienie.
Po zniesieniu twierdzy brama z częścią podwalni stała się obiektem wolnostojącym. Zamurowano jej przejazd. Na przełomie XIX/XX wieku funkcjonowała tu kuchnia wojskowa. W 1919 dobudowano od zewnątrz maszynownię, czynnej tam do 1927 elektrowni (ob. sala koncertowa). W 1930 przeprowadzono gruntowny remont bramy i przyległych pomieszczeń. Architekt Marian Wtorzecki wzniósł na ścianie płn. podwalni jakby drugą, dezorientującą pokrewnymi formami, prostopadle ustawioną pseudofasadę.
W 1930 w bramie otwarto Klub Obywatelski, w czasie okupacji zamieniony w cywilne kasyno niemieckie. Wojnę przetrwała tablica poświęcona POW (1937-50). W I 1945 pomieszczenia przejął GS (PZGS organizował w d. pomieszczeniach klubu zabawy taneczne), urządzając wytwórnię wód gazowych (do 1958), była też Hurtownia Przem. Tytoniowego i Spirytusowego nr 1 a przez następne mieściła się w bramie straż pożarna (świetlica, sypialnia, kancelaria), później różne instytucje (ZMS, LZS, itp.). W 1978-80 funkcjonował w niej Miejski Dom Kultury, po którym brama przypadła Orkiestrze Włościańskiej im. K. Namysłowskiego. Na pocz. l. 60. w związku z poszerzeniem ulicy ruch pieszy przepuszczono równoległą do bramy uprzelotowioną płn. kazamatą podwalni. W 1987-90 przeprowadzono remont pomieszczeń orkiestry.